Hvar fékkstu hugmyndina um að stofna þinn eigin dansskóla?
Hver var stemningin í íslenska dansheiminum þegar þú kynntir jazzballett fyrir Íslandi?
„Ég er voða stolt af því, vegna þess að ég var svo ung og ég fann það að böllin voru að hringja og biðja mig um að dansa uppi á sviði með hljómsveitum. Þá var strax farið að líta á þetta sem eitthvað ómerkilegt, þannig að ég bannaði bara öllum í skólanum að taka þátt í því, og gat þannig slitið jazzinn frá þessu. Svo gerðu þetta bara einhverjir aðrir, en það er náttúrulega bara allt í lagi, maður þarf í rauninni ekkert að læra að dansa til að dansa á böllum, maður þarf bara að vilja það. Það var ýmislegt svona sem maður þurfti að passa sig á, til þess að fá ekki orð á þetta, svo ég sagði nemendum mínum að þeir mættu einungis skemmta á árshátíðum og lokuðum böllum en ekki á opnum skemmtunum. Svona þurfti maður einhvern veginn að velja hvernig ætti að matreiða þessa tegund af dansi ofan í landsmenn. Það var ekki sama hvar við vorum að sýna, þess vegna er ég mjög ánægð með það að ég hafi áttað mig á þessu svona ung að aldri. "
Hvernig gekk þegar þú stofnaðir skólann fyrst?
„Þarna ætlaði ég ekki einu sinni að verða kennari, ég var að kenna ballett í Ballettskóla Sigríðar Ármann og svo hélt ég svona námskeið í mínum stíl, og það var rosa vinsælt. Svo ég ákvað að gera þetta einn vetur, af því að ég var alltaf að dansa. Það fór í taugarnar á mér að fólki fyndist þetta vera einhver lágmenning og ég ætlaði að gera þetta í eitt ár, til þess að kynna það fyrir fólki og sýna þeim hvað þetta er flott. Svo þurfti alltaf einn vetur í viðbót, og svo einn í viðbót, og nú er skólinn orðinn 51 árs. "
Fannst þú fyrir fordómum?
„Já, þvílíkt. Ég tala nú ekki um þegar ég ákvað svo að opna skólann. Það var svolítið skrítið að vera ung kona og stofna skóla. „Hvar er pabbi þinn?“ „Hver ætlar að skrifa upp á víxlana?“ „Hver ætlar að ábyrgjast húsleiguna, ætlarðu að taka þetta allt á leigu?“ „Og hvað? Hver er með þér?“ voru algengar spurningar sem ég fékk. Það var svolítið skrítið að olnboga sig áfram, að ég sem ung kona mætti taka þessa ábyrgð. Þá var nýtt verk að vinna, þá var ég að reyna að sannfæra fólk um að ég gæti þetta víst. Það var svolítið skrítið, og allt ferlið var náttúrulega mikill lærdómur. "
Ljósmynd/Rán Bjargar |
|
Finnst þér þú hafa fengið mikla athygli og aðdáun fyrir störf þín?
„Já, hjá rétta fólkinu."
„Þessi skóli varð 50 ára síðastliðið sumar og var ég því heiðruð í Félagi íslenskra listdansara fyrir það sem ég hef lagt af mörkum fyrir íslenskan listdans. Það var æðislegt, mér þykir mjög vænt um það."
„Svo fékk ég fálkaorðuna. "
LJÓSMYND/RÁN BJARGAR
Hvernig finnst þér dansáhuginn á Íslandi vera miðað við hvernig hann hefur verið áður?
„Dásamlegur, nú er ekkert mál að fara í dans og svona, en þegar ég var ung þorði maður varla að segja að maður væri í dansi af því að það þótti svo hallærislegt. Hérna gengur fólk um og segist vera dansarar. Mér finnst það alveg ótrúlega dásamlegt. Ég held líka að það sé svo hollt að læra að treysta á sjálfan sig. Fyrst er það þjálfunin, sem er afskaplega holl, af því að maður verður að mæta og lærir að aga sjálfan sig. Svo er það sköpunin, að trúa að það sem er ekki til, getur orðið til, þegar maður býr það til. Svo er það kjarkurinn, að fara á svið og sýna. "
Myndir þú segja að dans væri íþrótt eða listgrein?
„Listgrein! Við viljum hafa þetta listgrein. Þegar samkvæmisdansinn varð íþrótt, hurfu allir skólar. Þetta er allt komið inn í íþróttafélögin. Íþróttirnar hafa bara nóg, þær eru alltaf keppni. Dans er listgrein, við verðum að fá að vera í friði og fá að sýna, við viljum sýna! Ég er ekki hlynnt danskeppnum, af því að það er alltaf einn sem vinnur, en hvað með alla hina? Og list er list, þú átt að fá frið, ekki alltaf vera í stöðugri keppni. Fólk verður að fá að skapa og þess vegna segi ég að keppni á ekkert heima í listgreinum. Aftur á móti með íþróttir, önnur ykkar kemur á undan í markið, ef þið eruð að hlaupa, og þá vinnur hún. Svoleiðis er ekki list. En það eru ekkert allir sammála mér, og danskeppnir hafa oft verið gerðar til þess að hvetja fólk til skapa. Ég vorkenni ykkur unga fólkinu af því að það er alls staðar verið að láta ykkur keppa, þið getið hvergi verið án þess að það sé verið að meta ykkur sem ég tel eiginlega vera of mikið. Ég vil sýningar!
Dans er listgrein og við viljum varðveita hann svoleiðis."